A COP22 elude apertar aos países máis contaminantes
Toni Martínez
- O Cume de Marrocos arrinca coa ameaza de que, se non se toman medidas, superarase o limiar dos catro graos no ano 2050.
Os ecoloxistas piden un cambio de modelo enerxético. // COP22
Desde hoxe e ata o 18 de novembro, máis de 25.000 participantes procedentes de 195 países asisten en Marrakech (Marrocos) a o Cume do Clima de Nacións Unidas (COP22). A cita debe servir para seguir a folla de ruta marcada no anterior cume, celebrada a finais do ano pasado en París. O seu principal obxectivo: convencer aos países en vías de desenvolvemento de que aposten de maneira definitiva polas enerxías renovables. Neste sentido, Marrocos é un exemplo para seguir e aproveitará a ocasión para mostrar ao mundo a súa “política verde”, cuxa punta de lanza é o compromiso de que o 42% da súa enerxía proceda de renovables no ano 2020. A cifra alcanzará o 52% en 2030.
A pesar de todo, no cume non se escoitará nin unha palabra da descarbonización forzosa dos países desenvolvidos nin da débeda con outras zonas como África ou India. Si haberá unha petición xenérica para que EEUU, China, Rusia e a UE revisen as súas ambicións de reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro no horizonte de 2020, como adiantou a ministra de Medio Ambiente marroquí e unha das dúas mulleres que compoñen o comité organizador, Hakima Haiti. Iso si, sen ningún carácter vinculante, como xa sucedeu en París.
A terceira proposta que se debaterá en Marrocos será a da necesidade de ampliar o Fondo Verde para axudar á transformación dos países menos desenvolvidos. O obxectivo, alcanzar os 100.000 millóns de dólares, está aínda moi afastado.
O silencio de España
A COP22 ratificará a entrada en vigor do pacto alcanzado no anterior cume do clima. Un documento que aínda non asinou o Goberno español, amparándose na situación de interinidade pola que atravesou este ano. Tras a ratificación de máis de 55 países, cuxas emisións representan máis do 55% dos gases de efecto invernadoiro, o Acordo de París entrou en vigor o 4 de novembro, tres días antes do inicio do Cume de Marrocos.
As súas 40 páxinas só obrigan aos Estados asinantes a presentar informes cada catro anos sobre as súas emisións de gases contaminantes. O problema é que non establece uns máximos e, ademais, os resultados non son vinculantes. Segundo os grupos ecoloxistas, na actualidade as emisións totais exceden en 12/14 xigatoneladas o que se establece como recomendable para non dirixir ao planeta cara ao abismo ambiental. De feito, Nacións Unidas volveu a pedir aos países máis desenvolvidos que modifiquen os seus compromisos de emisións porque, doutra maneira, será imposible non superar o limiar dos 1,5 graos establecidos en París antes de 2050. Ningún país, ata o momento, fixo caso a esta solicitude.
En Marrakech, ademais, formalizaranse os plans nacionais de acción climática (INDC, polas súas siglas en inglés), presentados por cada país. Deste xeito transformaranse en contribucións determinadas a nivel nacional e, a partir dese momento, cada Estado poderá revisalas á alza.
O tempo acábase
Mentres se desenvolve o cume, a conta atrás do reloxo continúa imparable. O pasado mes de marzo, diversos meteorólogos norteamericanos lanzaron un sinal de alarma: o limiar dos dous graos xa foi superado no hemisferio norte. Ademais, moitos especialistas xa falan de que o quecemento global do planeta é de 1,5 graos respecto da era preindustrial. As voces máis pesimistas apuntan a que se superarán os dous graos en 2035, e que nestes momentos xa é irremediable o escenario de case catro graos para o 2050. Unha traxedia, se se ten en conta que os propios científicos do Grupo Intergobernamental de Expertos sobre o Cambio Climático (IPCC) de Nacións Unidas pintan un panorama desolador se se exceden os dous graos.
Os Cumes do Clima pasan e o tempo acaba. O papa Francisco lembrou na ONU que “xa non basta impresionarse e conmoverse ante quen, en calquera latitude, pide o pan de cada día. É necesario decidirse e actuar”. Os grupos ecoloxistas cren xa imprescindible o cambio de modelo e rexeitan as posturas máis optimistas que esperan que a salvación proceda dunha nova tecnoloxía aínda por descubrir.
* Artigo publicado no número 43 da revista mensual A Marea.
Fonte: La Marea
