O pasado día 13 de setembro a Audiencia Nacional condenou a penas de entre 10 e 18 anos a catro mozos independentistas galegos por participación en “organización terrorista”, por falsificación de documento oficial “con fins terroristas” e -a dous deles- por tenza de explosivos “con fins terroristas”. O certo é que, máis aló das numerosas irregularidades rexistradas durante o proceso, o tribunal non puido probar a comisión de ningunha acción terrorista por parte dos acusados e, malia iso, impúxolles as penas máis altas contempladas no código penal. O asunto é que a única proba de que os mozos independentistas son “terroristas” é que pertencen a “unha organización terrorista”, pero a única proba de que pertencen a unha “organización terrorista” é que son “terroristas”: unha tautoloxía viciosa que suspende a racionalidade xurídica e aplica en Galiza, como antes no País Vasco, o principio de analoxía e o dereito penal do inimigo para criminalizar unha intención e un programa políticos. Se Resistencia Galega existe e é unha organización terrorista, todo o que fagan os catro activistas -xunto a outros compañeiros aínda libres ou á espera de xuízo- é potencialmente “terrorista”: mercar zapatos con “intencións terroristas”, lavar os dentes “con intencións terroristas” e ata condenar o terrorismo “con intencións terroristas”. Se a Audiencia Nacional decide que o club filatélico ao que pertenzo é unha “organización terrorista”, pegar selos nun álbum -esta é a lóxica- pódese converter nun delito condenado con 10 anos de prisión e ata con 18, se se proba que a cola coa que pego os selos admite un “dobre uso” criminal.
Non se trata de defender a inocencia dos acusados. Son sen dúbida culpábeis de compromiso político equivocado. Se fosen fascistas e usasen gas pruriginoso contra nenos tras asaltar un local público, impondríanlles unha multa por vandalismo. O seu é máis grave, claro, porque non causaran dano a ninguén. As sentenzas aos activistas galegos deberían enchernos a todos de preocupación, porque é unha mensaxe forte dirixida a todo o espectro da esquerda do Estado español. Como antes no País Vasco, como sempre no País Vasco, se criminalizan non as accións senón as ideas, os proxectos e os obxectivos políticos. Por desgraza, en Galiza e no resto do Estado estamos máis desvalidos e máis desprevidos, e iso ata o punto de que a atroz noticia da condena dos activistas galegos pasou case completamente desapercibida nos medios de esquerdas.
Á preocupación engádese unha dor moi forte. Coñezo a un dos condenados e considéroo o meu amigo, pero non necesito ter un amigo en prisión para representarme, tamén como pai, o que significa unha pena inxusta e desproporcionada aplicada a catro mozos sensíbeis e comprometidos cuxas carreiras e proxectos persoais quedan de súpeto despiadadamente rotos. Sorprende un aparello xudicial, apoiado constitucionalmente na idea da reintegración social, que utiliza as marxes de discrecionalidade que lle permite unha lei demencial para ensañarse cos máis novos, os máis solidarios, os máis conscientes e politizados, mentres utiliza eses mesmas marxes para liberar ou aliviar a sorte penal daqueles aos que máis conviría, desde un punto de vista pedagóxico, a estancia en prisión: banqueiros e políticos, cuxo desprezo pola xente e insensibilidade moral axústase máis ao medio carcelario.
Sento dor desinteresada, puramente humana, e tamén unha inquietude interesada. O meu amigo encarcelado podería ser o meu fillo. Quero dicir que ao meu fillo podería pasarlle algo parecido e aos fillos da maior parte dos meus amigos e aos meus propios amigos, todos eles comprometidos en proxectos políticos equivocados. E podería pasarme tamén a min. Pode pasarnos, en realidade a todos nun marco estatal no que o Dereito está cheo de buracos polos que só se deslizan, como nun colador, os menos perigosos, os menos daniños, os máis vulnerábeis, os máis débiles, os máis pobres, os máis comprometidos, os máis sensíbeis e os potencialmente máis beneficiosos para a democracia e a sociedade -mentres os verdaderamente destrutivos sostéñense na rede, e tanto mellor e con tanta máis arrogancia canto máis arriba están.
Se fixesen falta outras probas e non fosen vir máis, a condena a penas arrepiantes, disparatadas, dos catro activistas galegos bastaría para demostrar que case todos vivimos nunha situación de liberdade provisional. Defender a democracia e o dereito de quen queren impoñer a lei da selva, a represalia e o implacábel nacionalismo español -e a vitoria de clase- como único horizonte posíbel, é cada vez máis un imperativo cidadán común, por encima dos alineamientos ideolóxicos. A miña solidariedade cos activistas e as súas familias, en cuxo peito estremézome e indígnome desde aquí.
Publicado en Rebelión: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=174068
