Arxentina-Brasil, antes e agora
Emir Sader
Desde que os gobernos de Arxentina e Brasil articuláronse como eixo dos procesos de integración latinoamericanos, a partir de coincidencias fundamentais na loita en contra do neoliberalismo, os seus presidentes, unha vez electos, visitábanse mutuamente, como primeira viaxe internacional. Eran maneiras de reafirmar esa alianza, esa amizade, ese agarimo que se tiñan Lula e Néstor Kirchner, Cristina e Dilma.
Foron os mellores anos das relacións entre os dous países e os que máis se avanzou no intercambio entre eles e nos procesos de integración latinoamericana. Nos encontros falábase das relacións estreitas entre os dous países, da situación de América Latina, do lugar do continente no mundo. Acórdanse, irmáns, que tempos aqueles!
Eran encontros cheos de pobo, de participación de movementos populares, de concentracións nas prazas, de conversacións con representantes das forzas do campo popular. Eran dous países que se achegaban, que falaban por intermedio dos seus presidentes.
Hoxe, con todo, que representa o encontro de dous presidentes profundamente antipopulares como Mauricio Macri e Michel Temer? En que escenario vanse atopar? De que temas van falar? Como se van a defender da hostilidade do pobo arxentino aos dous?
Será un encontro sombrío, de dous presidentes que non representan aos seus países senón aos intereses do Imperio. Falarán do FMI, do retorno do endebedamento dos seus países, compararán o nivel de recesión das súas economías, os niveis records do desemprego, das manifestacións populares en contra deles, da hostilidade que nutren cara a países veciños como Venezuela, Ecuador, Bolivia.
Defenderanse do pobo con barricadas, con tropas, con esconderse das rúas. Falarán ao final en entrevistas controladas aos medios que os promoven, non anunciarán nada no camiño de avanzar na integración rexional, ao contrario. Nada da construción de formas de defensa comúns respecto da crise internacional do capitalismo.
Non haberá nada bo para anunciar aos seus pobos. Se cadra nin falarán dos axustes fiscais que os identifican, porque saben que só conteñen noticias malas para os pobos.
Xa non será a relación de achegamento e fraternidade entre dous países e dous pobos. Ningún dos dous pensa en América Latina como un suxeito político, nin aos seus países como axentes da integración.
Nin de elección é de bo ton falar, dado que Temer chegou á presidencia mediante un golpe e o que máis teme son as eleccións directas que o movemento popular reivindica en Brasil.
Os dous teñen en común intentos de reimplantar o modelo neoliberal que fracasou nos dous países, producindo as peores crises en Arxentina e en Brasil en moito tempo. Teñen en común representar aos sectores que foran desprazados do goberno polo voto democrático do pobo dos dous países, ao longo de moito tempo. E hoxe representan os intentos de restauración conservadora en América Latina.
Non hai como non botar de menos as relacións fraternais entre Néstor e Lula, entre Cristina e Dilma. E as relacións estreitas e solidarias entre Arxentina e Brasil, como eixos de impulso da integración latinoamericana.
– Emir Sader, sociólogo e científico político brasileiro, é coordinador do Laboratorio de Políticas Públicas da Universidade Estatal de Rio de Janeiro (UERJ).
Fonte: Alainet
